Вазифаи ҳаёт / Анҷом шуд ✅

Наҷот қабули ҳаёти абадӣ тавассути Исо Масеҳ аст ва пазириши ҷазои гуноҳҳоятон.
“Ва кӣ номашро дар китобчаи ҳаёт наёфт, дар дарёи оташ афтид.” – Откровение 20:15

Мо ба наҷот ниёз дорем, зеро инсоният дар ҳолати гуноҳ аст ва аз Худо ҷудо шудааст аз нотавонмандони Адам ва Ҳавво дар Боғи Идён (Оғоз 3). Ин ҷудошавӣ ба марги ҷисмонӣ ва рӯҳӣ — ҷудоии абадӣ аз Худо дар рӯзи ҳукм оварда мерасонад.

Ин дуо марҳилаи заруриро барои наҷот фаро мегирад:

1. Эътирофи ниёзи наҷот: “Зеро ҳама гуноҳкорием ва аз шаҳомати Худо маҳрумем.” (Румиён 3:23)
2. Имон ба Исо Масеҳ ҳамчун Парвардигор ва Наҷотдиҳанда: “Зеро Худо ин қадар дунёро дӯст дошт, ки Ягона Писари худро дод, то ҳар кас ба Ӯ имон оварад, нобуд нашавад, балки ҳаёти абадиро пайдо кунад.” (Иван 3:16)
3. Эътироф кардани гуноҳ ва таваббо: “Агар гуноҳҳоямонро эътироф кунем, Ӯ вафодор ва адолатпеша аст ва гуноҳҳоямонро мебахшад ва моро аз ҳар гуна нодурустӣ тоза месозад.” (1 Иван 1:9); “Поксозӣ ва бозгашт ба Худо, то гуноҳҳоятон нобуд шаванд.” (Амо 3:19)
4. Нашри имон ба воситаи забон: “Зеро, агар бо даҳони худ бигӯӣ «Исо Парвардигор аст» ва бо дилат боварӣ кунӣ, ки Худо Ӯро аз мурдагон зинда кард, наҷот хоҳӣ ёфт.” (Румиён 10:9-10)

Наҷот барои ҳама дастрас аст, новобаста аз пайравии динӣ. Ин тӯҳфаи Худост, ки ба ҳар касе дода мешавад, ки Исои Масеҳро ҳамчун Парвардигор ва Наҷотдиҳандаи худ қабул кунад. Китоби Муқаддас таълим медиҳад, ки Исо ягона роҳи Худост (Иван 14:6). Масеҳӣ бошед ё на, мо ҳама баробарем; фарқи он аст, ки кӣ фазилатҳои Ӯро пайравӣ мекунанд ва наҷот меёбанд.

Паём барои наҷот интихоби қабул кардан ё рад карданро пешниҳод мекунад. Ин интихоб пояи имони масеҳист ва аҳамияти ихтиёри озодро таъкид мекунад.

Имони шахсӣ ва динҳои ташкилотӣ фарқ мекунанд. Бо дуо Худоро ҷустуҷӯ кунед, аз гуноҳ дурӣ ҷӯед, мунтазам Китоби Муқаддас хонед ва Рӯҳулқудсро иҷозат диҳед шуморо роҳнамоӣ кунад.

Барои боқӣ мондан ба наҷот, имони худро ба Исо Масеҳ маҳкам нигоҳ доред, пайваста дуо кунед, Китоби Муқаддасро хонед ва принсипҳои онро дар зиндагии ҳаррӯза татбиқ кунед.

Ҳақиқат танҳо як аст: Исо Масеҳ ягона роҳи наҷот аст. Китоби Муқаддасро омӯзед, то ҷавобҳоро ёбед.

Шубҳаҳо қисми сафар ба имон ҳастанд. Роҳнамоиро бо дуо ҷустуҷӯ кунед, Китоби Муқаддасро омӯзед ва бо имонварони аъло гуфтугӯ кунед. Имон ҳама ҷавобҳоро надонад, балки ба Худо эътиқод кардан дар ҳолатҳои шубҳа мебошад.

Наҷот тавассути имон ба Исо Масеҳ меояд, на танҳо эътиқод ба вуҷуд доштани Худо. Имони ҳақиқӣ ворид намудани Исоро ҳамчун Парвардигор ва Наҷотдиҳанда аст ва ба тағйири ҳаёт оварда мерасонад.

Барои шинохтани иродаи Худо бояд дуо кунед, Китоби Муқаддасро хонед, маслиҳати бохирадмандонро ҷустуҷӯ кунед ва ба роҳнамоии Рӯҳулқудс дар дил ва шароити худ гӯш диҳед.

Хониши мунтазами Китоби Муқаддас барои рушди рӯҳӣ ва фаҳмиши иродаи Худо муҳим аст. Ҳар рӯз хонданро кӯшиш кунед, аммо ба нақшаи худ мутобиқ шавед.

Бисёриҳо бовар доранд, ки наҷот дар Исои Масеҳ бехатар аст ва гуноҳ имонварро аз муҳаббати Худо ҷудо намекунад. Аммо гуноҳи давомдор бидуни таваббо муносибат бо Худо зарар мерасонад, зарурати эътирофи мунтазами гуноҳ ва тавабборо нишон медиҳад.

Бале, наҷот ҳамчун тӯҳфаи Худо барои ҳама тавсиф шудааст, аммо посухи шахсӣ тавассути имонро талаб мекунад. Китоби Муқаддас таъкид мекунад, ки Худо мехоҳад ҳама наҷот ёбанд ва ҳақиқиро бишиносанд (1 Тимоти 2:4), ва вафсӯсӣён 2:8-9 фаҳмонидааст, ки наҷот тӯҳфа аст, на натиҷаи амалҳо.

• Баптисма гиред, то Рӯҳулқудсро қабул кунед: “Тавба кунед ва ҳар кадом аз шумо ба номи Ҷузи Масеҳ баптисма гиред барои нӯшидани гуноҳҳоятон, пас тӯҳфаи Рӯҳулқудсро хоҳед гирифт.” – Матни 2:38
• Китоби Муқаддасро омӯзед ва ҳақиқиро ёбед: “Сухани Ту чиране барои поям аст ва рӯшноӣ барои роҳи ман.” – Забур 119:105
• Пайваста дуо кунед: “Ҳамеша шод бошед, пайваста дуо кунед, барои ҳама чиз сипос гӯед; зеро ин иродаи Худо дар Масеҳи Исоро барои шумо аст.” – 1 Тесалоник 5:16-18
• Ба дигарон дар наҷот ёфтан кумак кунед: “Пас биравед ва ҳамаи халқҳоро пайравон кунед, онҳоро ба номи Падар ва Фарзанд ва Рӯҳулқудс баптисма гиред ва ба онҳо таълим диҳед, ки ҳамаи он чи ба шумо фармудаам, амалӣ кунанд; ва во, Ман то охири аср бо шумо ҳастам.” – Матни 28:19-20
• Рушди рӯҳӣ: “Аммо меваи Рӯҳ муҳаббат, шодӣ, осоиш, сабр, хубнусратӣ, некӣ, бовар, мулоимӣ ва ҳимояти нафс аст; бар инҳо қонун нест.” – Галотаҳо 5:22-23
• Иродаи Худоро барои ҳаётатон ҷустуҷӯ кунед: “Аз ин рӯ, бародарон, ман шуморо ба қудрати раҳматҳои Худо даъват мекунам, ки ҷисми худро қурбонии зинда, муқаддас ва хушдаркор ба Худо пешкаш кунед; ин ибодати рӯҳонии шумост. Ба таври ин ҷаҳонӣ тааллуқ наги@, балки бо навсозии ақл ҳарсори худро иваз кунед, то бидонед иродаи Худо — ки хуб, хушоянд ва комил аст.” – Румиён 12:1-2
Модом ба ҷустуҷӯи иродаи Худо шаванд
• Имони худро бо амалҳо нишон диҳед: “Бародарон, фоида чист агар кас мегӯяд, ки имон дорад, вале амал надорад? Оё имоне, ки амал надорад, меганҷонад?” – Яъқуб 2:14-17
• Ҳамчун Китоби Муқаддас зиндагӣ кунед
  “Осмон ва замин мегузаранд, вале суханони Ман ҳеҷ гоҳ намегузаранд.” (Матни 24:35; Марқус 13:31; Луқо 21:33)